Op de vooravond van de zwaarste sneeuwstorm van het decennium, komen drie koppels samen in een chalet in de Ardennen om er hun jaarlijkse weekendje-weg-van-alles door te brengen. Een weekend van gebakkelei over wie welke kamer krijgt, van de gebruikelijke discussie over de boodschappenlijst, van de zich tot in den treurnis herhalende wandeling met jeneverfles, van het haardvuur met nat hout, van het ophalen van dezelfde herinneringen, van het verdelen van de overschot en de ik-laat-het-toch-graag-proper-achter-poetsbeurt ook al heb je daarvoor bijbetaald.
Een van de vrienden, een life coach in opleiding, is er van overtuigd dat veel koppels zouden scheiden als ze de berichten in de telefoon van hun partner te lezen zouden krijgen. Terwijl de vrienden over deze stelling discussiëren, besluiten ze, sommigen tegen wil en dank, om een spel te spelen. Een spel waarbij iedereen de telefoon op tafel legt en alle inkomende berichten en oproepen met de rest van de groep deelt.
Poupehan is een tragikomische voorstelling over vriendschap en liefde en de grenzen daarvan. Over patronen en rituelen. Over het worden van een cliché en het zich daartegen verzetten. Over karaoke en vegetarisch barbecuen. Over het halsstarrig vasthouden aan een gewoonte en het er niet mee kunnen breken, ook al breekt ze jou.
